Tja, ga je naar Mongolië, moet je daar natuurlijk wel paardrijden, toch? Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Vooral als je nooit eerder op een paard hebt gereden. Nou ja, wel eens een heel klein stukje, op het meest makke paard van de stal. Maar een paar uur achter elkaar. . . Door een nationaal park. . . Daar wil je je natuurlijk niet concentreren op je houding, of je het paard wel goed berijdt en dat je niet de hele tijd naar de juiste greep van de teugels staart. Marjan kwam op het geweldige idee om voor m’n verjaardag een paardrijles cadeau te doen. Voelen of het goed voelt. Kijken of de juiste houding er is. En achteraf ook voelen of de spierpijn niet meedogenloos gaat toeslaan. Op een mooie warme vrijdagmiddag laat, zijn Marjan, Milou en ik naar de manege in Laren gereden. Voor onze proefles. Want Milou gaat uiteraard ook mee de bak in.

Wat een lieve paarden hadden ze bij de manege voor ons uitgezocht. Dat het zo eenvoudig ging hadden Milou en ik het ons niet ingebeeld. Maar ook alle lof voor de begeleidster in de manege, die er echt alles aan heeft gedaan om ons in een half uur het idee te geven dat we volleerde ruiters zijn. Nou, daar zullen de Mongolen ongetwijfeld anders tegenaan kijken. Helemaal als zij ons op de rug van hun paarden zien manoeuvreren. De tranen zullen ze zeker in de ogen springen. Van ’t lachen! Maar ach, we gaan ’t toch maar mooi doen. En die spierpijn? Geen last van gehad. Toch lekker meegenomen!