De Russische geschiedenis gaf eigenlijk de doorslag om hier een stop van een dag te maken. Geografisch gezien overigens ook interessant. Een plaats vlak voorbij de Oeral. Net over de bergketens. We hebben op weg naar deze stad het landschap van vlak zien veranderen naar bergachtig. En in de stad weer helemaal vlak. De eerste stad in Azië. Geografisch gezien. Want de het stadsbestuur heeft de grens van Europa iets verlegd naar het oosten. Om precies te zijn, achttien kilometer ten oosten van het stadscentrum. Ze lijken zich trots te voelen Europeanen te zijn en geen Aziaten. Hoewel dat dus precies andersom is . . .

Maar dit is niet het belangrijkste van deze stad. Vlak na de Russische revolutie is de Tsarenfamilie hierheen gebracht. In een soort ballingschap, ver weg van het regeringscentrum in Moskou. En moeilijk bereikbaar voor de monarchisten, die in de zomer van 1918 bijna bij de stad waren. Dat was voor Lenin het signaal om opdracht te geven voor de moord op de tsaar, zijn vrouw en vijf kinderen. Allemaal doodgeschoten in de kelder van een huis in Yekaterinburg. Een huis dat rond 1975 is afgebroken. Oud president Jeltsin heeft dit ooit de zwartste bladzijde uit de geschiedenis van Rusland genoemd. Dat hij daarmee voorbij gaat aan de miljoenen doden tijdens de tweede wereldoorlog en de miljoenen die Stalin op z´n geweten heeft gehad is op z´n minst merkwaardig te noemen.

Op het verdwijnen van de tsarenfamilie zijn de Russel zelf nooit zo rouwig geweest. De stad is een paar jaar later zelfs vernoemd naar de moordenaar van de familie. Dat is zo´n twintig jaar geleden weer veranderd in de eerdere naam Yekaterinbrug. En op die plek van de moord is een kathedraal gebouwd, met een wel heel toepasselijke naam ´de Kerk op het bloed´.

Juist daar zijn Milou en ik heengegaan. Een bedevaartsoord voor de monarchisten, diep religieuze mensen die de Romanov familie nog altijd ´aanbidden´. Dat laatste is niet onlogisch want allen zijn een aantal jaren geleden heilig verklaard.

De kerk in dus. Devoot als we zijn, zoekend naar een hoofddoekje. Fluisterend door de kerk en de gangen heen. En als we een hoek omgingen soms botsend op priesters in lange zwarte gewaden met lange donkere baarden. En foto´s maken. Flitsen niet, knippen wel. Prachtige kerk, je waant je in een negentiende-eeuws gebouw, terwijl je weet dat de kerk niet ouder kan zijn dan twintig jaar.

Milou met een hoofddoekje om. Laten we niet overdrijven, het was niet het favoriete doel van haar. Maar ze laat het toe, omdat ze weet dat ik dit leuk vind. Maar ze verbind er wel een afspraak aan. Als we in Peking zijn, dan gaan we naar het casino. Nou dat staat!