Op mijn vraag waar deze blog over zou kunnen gaan, zei Milou meteen heel snel en heel spontaan ´Dat je hebt gesnurkt´. Tja, dat is niet zo´n eenvoudig onderwerp. Enige zelfspot laat ik dan nu maar even over me heen komen. Is er tijd genoeg om te snurken? Jazeker. Ontzettend veel tijd! Want dit is echt de langste treinrit die we ooit gemaakt hebben. En misschien ook ooit zullen maken. Op donderdagavond zijn we in Yekaterinburg ingestapt. ’s Avonds rond half tien zaten we in onze coupé. Deze etappe duurt twee volle dagen, drie nachten, heeft een afstand van bijna 3.500 kilometer en we passeren drie tijdzondes. We hopen zondagochtend rond 6.30 uur aan te komen in Irkutsk.

En is alles volgens verwachting? Zeker! Buiten trekt de herfst in volle pracht voorbij. De typische gemengde bossen van Rusland laten ons alle groen-, geel- en rood-tinten zien. De afwisseling zit in de kleine dorpjes met de kleine houten huisjes. Soms geschilderd maar meestal niet. En de goed bijgehouden moestuintjes, daaromheen de hekjes. Ook weer van hout. Wat dat kun je hier voldoende vinden.

In onze treincoupé hebben we alle ruimte. Een hele coupé met ruimte voor vier personen, vier bedden, waarbij de bovenst bedden opgeklapt zijn tegen de wanden. Dat geeft ook veel ruimte om te staan, op te staan en te bewegen. We liggen, hangen en zitten vrijwel voortdurend op de onderste banken, die we ‘snachts omtoveren tot slaapplekken. Eigenlijk erg comfortabel. Zeker als je ooit hebt gekampeerd.

Voordat we vertrokken hebben we voldoende eten ingeslagen. Crackers, thee, koffie, water, fruit, komkommers en tomaten. En voor de ‘guilty pleasure’ uiteraard ook twee zakken chips. Eenmaal in de trein vroeg de provodnika ons of we ook een ontbijt en een diner geserveerd wilden krijgen in onze coupé. Dat was onverwachts, maar zeker niet tegen dovenmansoren gericht. Vanavond daarom een uitgebreid diner hier op tafel. We zijn benieuwd!

We maken regelmatig stops zodat reizigers in en uit kunnen stappen. Sommige stops zijn kort, twee minuten, anderen weer lang. Zojuist hebben we na twee nachten een stop gemaakt van 45 minuten in Krasnoyarsk. Een grote stad in het midden van Siberië. Licht bewolkt, rond 10 graden. Gelukkig dat we hier eind september langs rijden, in de winter is de gemiddelde temperatuur hier rond 24 graden ronder onder nul . . . . Maar de treinen blijven hier dan gewoon doorrijden. Misschien eens een paar mensen van de NS sturen om te kijken hoe ze dat hier flikken?

De mensen in de trein leven hier erg op zichzelf. Niet met iedereen is hier contact te maken. We krijgen af en toe wel bruikbare tips hoor. Zoals vanochtend vroeg, toen ik m’n mobiel in het gangpad ging opladen. Een Russische vrouw tikte me op m’n schouder, duwde me met wat handgebaren naar mijn coupé. Toen ze meeliep dacht ik wel effe wat moet die nu van me . . . maar ze wees me op twee stopcontacten onder onze tafel die we helemaal over het hoofd hadden gezien.

Als je contact hebt, zijn de Russen wel vriendelijk. Vooral diegene die de Engelse taal een heel klein beetje beheersen. En toeristen? Zeker, die zijn er ook. Niet zo heel erg veel, komt waarschijnlijk ook vanwege het naseizoen. Zo hebben we al contact gehad met mensen uit Zwitserland, Spanje, België en Nederland. Zo zit Milou nu in de coupé hiernaast te praten met een Nederlandse backpacker, een jonge vrouw uit Ede die 6 maanden met de trein vanaf Ede door Duitsland, Polen, Rusland, Mongolië en China reist. Ook zij stapt morgenochtend in Irkutsk uit.

Vanaf hier gaan we nog ongeveer 1.000 kilometer treinen en dan op naar Irkutsk en het Baikalmeer. Vanavond nog een diner en daarna lekker in slaap vallen. En natuurlijk lekker snurken!