Het is nu zaterdagavond, rond half elf. We zitten inmiddels in de wachtruimte van het station Erlian, dat is vanuit Mongolië het eerste station dat we in China aandoen. Vanochtend vroeg zijn we uit Ulaanbaatar vertrokken. Er was ons verteld dat de laatste etappe een zware zou worden. Oorzaak? De treinwagons vanuit de hoofdstad van Mongolië verkeren over het algemeen in erbarmelijke staat. Wat schetst onze verbazing? Er komt een trein aanrijden met 14 wagons die een supermoderne indruk maken. Zien er prachtig uit. Van buiten in ieder geval. Als we door de lieftallige Mongoolse treinbegeleidsters naar binnen worden begeleid, dan is het interieur zo mogelijk nog mooier. Een tweepersoonscoupé met een heuse fauteuil erbij. En nog wel een fauteuil in de rijrichting! En een sanitaire ruimte, voorzien van toilet, douche en wasruimte. Nou, niet verkeerd toch? Later werd ons verteld dat deze treinstellen in 2017 zijn opgeleverd. Spiksplinternieuw dus. Dat maakte de rit vanuit Ulaanbaatar tot een meer dan plezierige. Boven verwachting dus!

En was het uitzicht ook spectaculair? Nou nee, niet bepaald. Het uitzicht werd gedomineerd door de Gobi woestijn. Zo’n 100 kilometer ten zuiden van deze Mongoolse hoofdstad werd het landschap saai. Zeg maar gewoon buitengewoon eentonig. Zonder afwisseling hebben we tot Erlian gereden in de grijsgele omgeving, woestijn. Niet veel zand, wel van die rollende struikjes, die je vroeger nog wel eens zag in wildwest films. Geblazen door de wind. En natuurlijk in het begin nog veel dieren. Als je er op gaat letten zie je koeien, yak’s, paarden, schapen, gieten, Mongoolse hamsters, woestijnvossen, adelaars, eksters en valkjes. Zomaar een greep. Oh ja, en ook flink wat kamelen. Maar je moest ze wel zoeken hoor. Veel woestijngras en af en toe dieren. Net als de nederzettingen. Soms huisjes en soms ger’s, enkelen bij elkaar. Maar meestal helemaal niets . . .

In de treinwagons maken we ook vrienden. Met Mongoolse gezinnen. Die hebben in de gaten dat we klompjes uitdelen. Dat vinden ze heel erg interessant. Sommigen nemen hun GSM mee, nemen selfies en laten spontaan foto’s zien van familie en vrienden. We snappen niet precies wat ze zeggen maar de hand en hoofdgebaren zijn veelzeggend. We hebben zelfs al Mongoolse ‘koelkastmagneetjes’ gekregen. Is het niet aandoenlijk?

Op naar de grenscontrole dus. Rond half zeven de eerste stop, nog net vlak voor de Chinese grens. Paspoorten inleveren aan toch wel vriendelijk ogende mensen van de douane. Duurde ongeveer twee uur voordat de hele trein met z’n veertien wagons zich weer in beweging zette. Op naar de volgende controle. Pal op de grens nog een Mongoolse militair die in de houding salueerde naar zijn voorbijgangers in de trein.

De Chinese grenscontrole was een stuk lastiger, hier hebben we alle bagage uit de trein moeten halen, paspoort en bio-check. En natuurlijk de bagagecheck. Dat duurde ook een dikke anderhalf uur. Formulieren invullen en formulieren invullen. Vingerafdrukken digitaal checken, doet u dat maar drie keer hoor. En dan instappen en wegwezen dus . . . .

Nou, dat gaat niet gebeuren. Dat komt omdat de sporen tussen de beiden landen niet sporen. Het Chinese spoor is namelijk 8,5 cm smaller dan ons Europese en Russische spoor. En dus ook de Mongoolse spoorrails. Om toch door te kunnen rijden, is de trein naar een soort remise gereden. In deze hele grote hal worden nu de onderstellen losgemaakt. De treincoupés worden opgetild door een zware lift, de wielen worden weggeduwd en de Chinese wielen worden eronder gereden. Dan laten ze de treinwagons weer zakken en zijn de treinwagons klaar voor vertrek. Oh ja, natuurlijk nog even vastschroeven. Maar, zo snel als ik dit kan schrijven gaat dit helaas niet. Naar verwachting hopen we ver na middernacht weer in te kunnen stappen. Tot onze ergernis zitten we nu met een groep toeristen en Mongolen opgesloten in een soort tussenhal, wel verwarmd, ook met sanitaire voorzieningen, maar helaas zonder een kop koffie of andere versnaperingen. Helaas. De meesten proberen een uiltje te knappen. Anderen spelen op de gsm en weer anderen spelen Mens Erger Je Niet. Toepasselijk. Zullen wel Hollanders zijn . . . .