Hallo en welkom op onze reisblog!

Het was zo’n vijftien jaar geleden dat ik voor het eerst hoorde over ‘een treinreis naar het oosten’. Met een eindbestemming China of zelfs het verste deel van Rusland, Vladivostok. Een lange reis met de trein, tussen de meest uiteenlopende culturen in het oostelijke deel van Azië. Er zijn meerdere opties maar eentje sprong eruit, de reis door Mongolië. Een avontuurlijke reis over de Oeral, langs uitgestrekte berkenbossen in het Aziatische deel van Rusland, langs het Baikalmeer, over de steppes van Mongolië, door de Gobi-woestijn richting Beijing, het eindpunt van deze treinreis. Een reis die ruim 127 uur duurt, bijna 8.000 kilometer spoorrails heeft en volgens de beschrijvingen de meest panoramische uitzichten heeft. Een een reis door zes tijdzones waarbij je in de trein en op de stations de meest uiteenlopende mensen gaat ontmoeten. Een ieder met zijn of haar eigen bestemming of doel.

Voor sommigen de ultieme droomreis, voor anderen een afschrikwekkende lange trip. Welhaast niet voor niets noemen de Russen die westerlingen ‘reis-idioten’. Deze Transmongolië-express heet bij veel Russen dan ook een ‘gevangenis op wielen’. Als je zoiets van Russische kennissen hoort, dan haak je al af bij het het minste greintje twijfel . . .

En toch, als je je daar overheen kunt tillen, blijft het een bijzondere droom. Zo’n spectaculaire reis maken. Dat het er nog van zou komen was toch ook wel een droom die misschien nooit uit zou komen. Eigenlijk wacht je jaren tot een moment zich aandient. Komt ’t wel of komt ’t niet . . .

En dat moment dient zich over een paar weken aan. Op 21 september vertrek ik met Milou, die ook wel van reizen houdt. In drie weken van Moskou naar Peking over land en door de lucht weer terug naar huis. De voorbereidingen zijn in volle gang. De reis is geboekt bij Treinreiswinkel.nl Ook de vliegtickets zijn binnen. Omdat we vroeg boekten, hebben we bij KLM goede zaken kunnen doen. Minder gemakkelijk was het regelen van de visa. Het Russische stempel staat erin, het Mongoolse inmiddels ook.

Het Chinese visum blijkt een onafwendbare bureaucratie. Eenmaal binnen bij het visumbureau in Den Haag werden we niet alleraardigst ontvangen. Heeft u een afspraak? Nee? Helaas, dan kunnen wij u niet helpen. En vervolgens verlieten wij, na enig tegensputteren, een volledig lege zaal. Zelfs ons aandringen om de ‘manager’ te spreken was tegen dovemansoren gericht. Acht loketten, vijf daarvan bezet met Chinese jonge dames die ons werkeloos nakeken en uitzwaaiden. Onze eerste kennismaking met de bureaucratie. Ze hadden toch wel ‘iets’ voor ons kunnen betekenen? Toen de pasfoto’s. Geen witte achtergrond? Helaas . . . Niet het juiste formaat? Helaas . . . Naar het schijnt zijn nu alle formaliteiten op papier in orde en hopen we eind augustus alle visa in orde te hebben.

Nou, we houden jullie op de hoogte!

Oh ja, en leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Evert en Milou