Moskou ligt achter ons. Een mooie stad, waar Milou en ik van hebben genoten. Modern, levendig, alles goed bereikbaar. En de mensen? De gelaatsuitdrukking van de Russen is over het algemeen wat nors. Weinig of geen lach op het gezicht. En benaderbaar? Wel als ze een woordje Engels spreken. Dat is in Moskou zeker het geval. Nu we al bijna 24 uur in de trein zitten, wordt het, naarmate de afstand vordert, voor ons lastiger om ons in het Engels verstaanbaar te maken. Maar het lukt nog steeds. De bekende handen en voeten doen hun werk. Maar de Russen zijn qua inborst zeker vriendelijk.

Gistermiddag zijn we in Moskou opgestapt. Het Yarovlavsky station in een van de drie stations op een plein, waarvandaan veel langeafstandstreinen vertrekken. Zo ook de Trans Mongolië expres naar Peking. Ruim op tijd gaf het vertrekbord aan dat we konden instappen. De informatie op de stations is zeer goed te volgen, veel aanduidingen in het Engels. We waren ook erg vroeg in het station, omdat we hadden verwacht dat we wat tijd zouden verliezen met ‘dwalen en zoeken’. Dat was achteraf niet nodig geweest. Een felle hagelbui hebben we gebruikt om eerst nog maar een sterke kop koffie te nuttigen. Even de bui afwachten in een barretje waar we uitzicht hadden over het instapperron. Het instappen gebeurde op een ‘open’ perron, zonder afdak. En hoewel onze backpacks wel regenbestendig zijn, hebben wij zelf aanzienlijk meer last van de regen.

Een uiterst vriendelijke provodnik, Irina, hielp ons aan boord en vertelde ons, met behulp van een vertaal-app op haar telefoon, wat we allemaal konden verwachten. De provodnik in de Russische treinen zorgen voor de veiligheid, houden het treinstel waar ze verantwoordelijk zijn schoon en zorgen elke keer bij het vertrek van het station voor een veiligheidssignaal. Zij bracht ons het linnengoed, de dekens en de matrassen lagen al klaar. In een flinke coupe hebben we alle ruimte, omdat we de bovenste bedden naar boven hebben opgeklapt. De dekens en kussens komen zeer goed van pas. Milou was vroeger al een ‘molletje’, helemaal verscholen onder haar dekbedje. In deze coupe is het niet anders. Een ‘flashback’ . . .

Inmiddels zitten we bijna 24 uur in onze coupe en hebben we ruim 1.200 kilometer afgelegd van de in totaal bijna 8.000. Ook hebben we alweer twee tijdzones gepasseerd, vannacht en zojuist weer eentje. Hier is het nu half twaalf, thuis pas 9.30 uur. We zij nu op weg naar Perm en vervolgens naar Yekaterinburg, vlak voorbij de Oeral. Het Aziatische deel van Rusland.

Het landschap is nog redelijk vlak. Dat zal straks nog wel veranderen als we richting de Oeral rijden. En we zien veel, heel veel berkenbossen. We zien hier ook dat de herfst heel voorzichtig haar intrede doet. De bossen kleuren nu al voorzichtig van groen naar geel en rood. De kleuren zijn, als de zon er eenmaal op staat, prachtig. Maar overwegend is het hier grijs met af en toe een buitje.

We hebben inmiddels 21 stops gehad. Alles stipt volgens het reisschema. De meesten stops zijn slechts van korte duur, twee minuten. Dan kunnen we er niet uit. De provodnik blijft dan in de deuropening staan. En wijst op haar horloge en mompelt ‘two minut’ met haar twee vingers omhoog . . . Maar bij een aantal stations kunnen we soms wel een half uur naar buiten. Dat is alleen bij de grote steden. Frisse neus halen, benen strekken en iets lekkers kopen voor onderweg. Er wordt hier veel etenswaar aangeboden langs de perrons. Vooral in de dun bevolkte gebieden ‘leuren’ mensen met voedsel. Vers eten en fruit is prima te doen, maar brood . . . . Daarvoor moet je wel over een hele sterke maag beschikken. Russen zijn geen koekenbakkers! Vannacht hebben we de eerste nacht in de trein doorgebracht. Dat ging redelijk. Milou en ik hebben redelijk geslapen. Wel regelmatig wakker geworden omdat de trein ook ’s nachts diverse stations aan heeft gedaan. Het stoppen en optrekken hield ons regelmatig uit de slaap. Maar over het algemeen, niet te klagen.

En waar ik erg blij van ben geworden is het luisteren naar de podcasts die ik vorige week nog heb kunnen downloaden, met dank aan Daniel en Milou, die deze tip gaven. In Yekaterinburg hoop ik vanavond nog een paar podcasts te kunnen scoren. En Milou? Die heeft giga veel filmpjes op haar telefoon staan. Zo zijn we bezig aan een paar lekkere rustige vakantiedagen in de trein, onderweg naar Beijing.

Oh ja, als we thuis zijn, zullen we een ding zeker heel erg waarderen: onze sanitaire voorzieningen! Nu even ademhalen, doorbijten, komt alles weer goed!