Gisteravond zijn we na 1.800 kilometer treinen in Yekaterinburg aangekomen. Een stad waar over het algemeen zeer weinig toeristen komen. Af en toe een backpacker, die vindt dat zes dagen reizen van Moskou naar Peking wel heel erg lang duurt. Niet alleen vanwege het verblijf in de coupe maar ook omdat zo’n toerist helemaal geen beschikking heeft tot de wereldwijde digitale portal. Gaat zo’n toerist dan een stad bezoeken omdat hij de stad zo interessant vindt? Of stapt hij er 24 uur uit omdat hij z’n data wil of moet bijwerken?

Voor ons is het bezoek aan Yekaterinburg een beetje van beiden. Historisch gezien is in deze stad de definitieve ondergang van de Romanovs bezegeld. Dat is daarom wel een bezoek waard. We hebben ons een klein beetje ingelezen in de geschiedenis van de tsaren, vandaar. Daarover later meer. Maar als je 30 uur al geen data hebt kunnen zien, of geen contact hebt kunnen maken, tja . . .

Aangekomen op het station was de zoektocht naar het hotel niet zo lastig. Maar eenmaal in het appartement bleek de zoektocht naar internet wel een hele lastige. Na een klein half uurtje prutsen op onze telefoons hadden we dus geen internet-toegang. Wifi deed het hier niet. Een gang naar McDonalds was noodzakelijkerwijs ons eerste uitje. Wereldwijd is dit de plek voor backpackers om met gratis wifi contact te maken met het buitenland. Patatje dus en proberen of we free-wifi hadden. No way. Is hier alleen mogelijk met een Russische telefoonkaart in je telefoon. Maar in Moskou dan? Daar hadden we toch wel verbinding? Tja, Moskou is een aparte staat in Rusland, vertelde ons iemand, met een bekoelde ondertoon. Vanochtend hebben Milou en ik daarom allebei bij een telefoonwinkel vlak bij het station en simkaart in onze telefoon laten plaatsen. Met onbeperkte internettoegang.

Als je mij een paar weken geleden had gevraagd: “Zou jij ooit een Russische Sim-kaart in je telefoon laten plaatsen?” Had ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geroepen: No Way!

Verslaafd aan internet?