Een enorme goudader vlak bij het Baikalmeer. Decennia lang ontgonnen. Als je dat weet, dan verwacht je een stad met een enorme allure, een stad met de uitstraling als van Parijs, Londen of New York. Het einde van die gold rush kwam al weer anderhalve eeuw geleden. Nou dat is te merken in deze stad. Niet dat alles vervallen is, integendeel. Maar de woorden ´vergane glorie´ kennen jullie toch wel? Die vergane glorie is wel van toepassing op deze stad. Want er staan inderdaad prachtige gebouwen, laat negentiende-eeuwse signatuur. Vanuit de pre-communistische tijd. En natuurlijk heel veel houten huizen met een afwerking die voor die tijd fenomenaal was. Van de houten geveltjes kun je aflezen dat hier vroeger veel geld is verdiend. Verf bladert nu van de muren. Gevels staan schuin in de straat. Lekkende daken zorgen voor rotte plekken in de muren. Na al die jaren van voorspoed is nu slecht eenvoud en soberheid die de stad kenmerken. Met uitzondering van een grote shopping-mall, die wij links hebben laten liggen.

Wel hebben we de ‘lokale’ markten bezocht. Een verademing als je de markten rondom de Middellandse Zee hebt gezien. En waar ze je naar binnen trekken als ze alleen al merken als je je oog ergens op laat vallen. Oohhh wat heerlijk hier, gewoon snuffelen, zonder echt aangesproken te worden op je kontzak. Ze hopen wel dat je een wandelende ATM bent, maar laten dat helemaal niet blijken. En als je eenmaal in een winkel staat, doen de meesten niet eens de moeite om echt iets aan je te verkopen. Dat was wel een eyeopener hoor.

Een bijzondere stad, waar veel Mongoliërs (Mongolen klinkt zo raar . . .) hun waar proberen af te zetten. Een stad die al heel dicht bij het Zuidoost Azië ligt dat we denken te kennen. Een mengelmoes van mensen, en echt, hele leuke mensen. Geen moment hebben wij tot nu toe het gevoel gehad dat we de Russen niet serieus kunnen nemen. Of dat we ons onaangenaam voelen. Of dat we ergens liever niet meer komen. Nee hoor, maar misschien komt dat ook wel omdat de ‘sterke’ arm overal aanwezig lijkt te zijn, als dat noodzakelijk is. Zo was gisteravond bij het treinstation een luidruchtige man, door de drank bedwelmd, met stevige hand in een witte bus afgevoerd. Heel snel en efficiënt. En vanmiddag bij de lokale markt opeens een dikke dertig man in uniform, sommigen zelfs met bedekt gezicht, die een paar ‘potentiële criminelen’ hebben opgepakt. Nee hoor, geen watjes, daadkracht en stevigheid typeert de sterke hand van Rusland. Niet spotten, anders gewoon op water en brood.

Iets wat deze stad ook kenmerkt is de extreem lage levensverwachting. Vooral mannen worden hier niet oud. Gemiddeld niet veel ouder dan 55 jaar. En niet de drank maar AIDS is hier de boosdoener. Om verdrietig van te worden, want dat lijkt, met de huidige kennis en de voor handen zijnde medicamenteuze mogelijkheden, toch niet meer nodig.

Dat is overigens niet de reden dat wij gisterochtend ruim 70 kilometer buiten de stad onze toevlucht hebben genomen. Met een bus zijn we van de markt vertrokken. Met een ongelooflijke vaart en slingerend tussen auto’s door hebben we misschien geen doodsangsten uitgestaan, maar wel met water onder de oksels gereden. Een chauffeur die, bellend en append ons met topsnelheid wegbracht. ‘Levensgevaarlijk’ en waard voor een flink aantal Nederlandse prenten. We waren blij dat we aankwamen. Listvyanka, een pittoresk plaatsje aan de boorden van het Baikalmeer. Het langste en diepste zoetwatermeer ter wereld. En een wintersportplaats van allure (de laatste winter was het hier overigens -45 graden!) Maar ook een plaats die in de zomer veel, zo niet ontelbare, toeristen trekt. Als de temperatuur hier regelmatig boven de 25 graden uitkomt. Toeristen, die liggend en bruinend op de kiezels van het ‘strand’ hun geld uitgeven. Bakken geld komen zowel zomers als 's winters binnen, van hoofdzakelijk Russische toeristen. En voor de toeristische ondernemers van de laatste twee decennia loopt hier nu de Gold rush. Grappig om te zien hoor.

Maar ook bijzonder is dat hier het Sjamanisme zo populair is. Een soort healing, 'contact' zoeken met het verleden. Het geloof dat de zichtbare wereld is verbonden met onzichtbare krachten of geesten. En die eersten beïnvloeden weer de levende zichtbare wereld. Snap je het nog? Toen wij een flinke berg hadden bedwongen die ons een spectaculair uitzicht bood over het Baikalmeer, werden we aangesproken door een groep Russische mannen. Ze vroegen mij om ook met hun seance mee te doen. En ik had gelezen dat je een uitnodiging niet kunt afslaan. Dus, midden in de groep: twee vingers, gedoopt in sterke drank, over de linker schouder. Twee vingers gedoopt in sterke drank, over de rechter schouder (en denken aan mijn voorouders) en heel luid ‘Samagot’ roepen (of iets dat erop lijkt) en vervolgens een flinke slok sterke drank naar binnen werken. Geweldig! Het geloof is er nog niet helemaal maar de drank was heerlijk!

De komende dagen zal het hier wat rustiger worden, verplaatsing per trein naar Mongolië. En daar is waarschijnlijk geen of slechts een matige toegang tot een internetverbinding. Maar we houden jullie op de hoogte hoor! Oh ja, misschien morgen ook weer een aantal foto's op evertfeenstraopreis.com