We zitten inmiddels midden in Terelj, het nationale park van Mongolië. Uitgestrekt, bergachtig en adembenemend mooi. Los van de enkele bomen, kleine bossen, zien we hier vooral laagbegroeiing. De herfst heeft hier allang zijn intrede gedaan. De loofbomen steken geel af tegen de berghellingen. Met hun donkerbruine, haast zwarte stammen is het beeld helemaal imposant. Toen we gisterochtend in Terelj aankwamen hebben we Turtle Rock bezocht. Een aantal rotsen bovenop elkaar. Niet eens zo heel hoog, naar schatting ongeveer 20 meter. Vanaf de plek waarvandaan wij deze aanreden, is het net alsof er een hele grote schildpad tegen de berghellingen stond. Natuurlijk uitgestapt voor een paar foto´s. Even verderop stond een jonge Mongoliër met twee arenden. Donkerbruine vogels, die je kunnen aankijken met een boze blik, alsof ze je ieder moment kunnen aanvallen. Enorme klauwen, die gemakkelijk de twee botten in je bovenarm kunnen verbrijzelen. Toch twijfelde ik een moment toen de jongen mij vroeg of ik de vogel wilde vasthouden. Het aanbieden van de handschoen was een lang gekoesterde wens. Ik schoof de handschoen aan. En tegen verwachting sprong de Arend met speels gemak op mijn bovenarm. Geen angst dat hij zijn klauwen zou aanspannen. Wat een fenomenale dieren zeg. M´n adem stokte wel even. Een Adelaar op je arm houden in Mongolië! Hahaha, nu nog op een paard in volle draf over de steppe, met deze vogel op je arm. Eerst nog wat oefenen in de manege in Laren!

Natuurlijk heeft Milou ook de vogel op haar arm gekregen. Dat zij ook onder de indruk was, wijzen de foto´s wel uit. Deze plaatjes zullen we later deze week nog wel posten.

Met de Jeep zijn we gereden naar een afgelegen gebied in Terelj. Een plek waar heel weinig toeristen komen. Het terrein is ook niet eenvoudig te vinden, helemaal niet als je hier niet bekend bent. Het ligt wat verscholen achter heuvels. Met de Jeep moesten we zelfs door een rivier van twintig meter breed. En daar stonden de ger-tenten waar we twee nachten slapen. Primitief, geen stromend water, ook niet in de toiletten. Geen douche, ijskoud water om je te wassen. Een vriendelijk Mongools gezin ving ons op en wees ons de weg. En veel honden op het terrein, ongeveer zo groot als een voetbalveld. In de snelheid heb ik er zeker tien gezien. Na een dikke bruine boterham zijn we de bergen ingegaan. Een wandeling van twee uur.

Tegen de berghellingen zagen we in de verte kuddes met bergschapen. Een mooi mikpunt voor onze wandeling. Het Mongoolse gezin zorgde in de tussentijd voor de warme hap. Was wel nodig hoor. We lopen hier met extra laagjes over elkaar. De temperatuur ligt hier nu beneden het vriespunt. Vannacht bestaat zelfs de kans op de eerste sneeuw van de aankomende winter. De kachel in de ger wordt lekker opgestookt. Het is hier behaalgijk warm. De afgelopen nacht heeft ie z’n dienst ook wel bewezen. Nu ik dit schrijf is het ongeveer acht uur in de ochtend. Het is inmiddels licht en voorzichtig heb ik de deur van de tent geopend. Het is WIT buiten! Wat een pracht! De kou deert me niet zoveel, het uitzicht is te indrukwekkend om die kou te voelen. Milou ligt nog als een molletje. Maar gelet op de lage temperatuur, zal de sneeuw nog wel even op haar wachten totdat ze wakker is.

Toen het gisteravond donker werd, hoorden we vanuit de verte gehuil. Gehuil, zelfs meerdere keren. Het leek alsof er wolven in de heuvels rondliepen. Er werd verteld dat de wolven door de branden van de afgelopen tijd, lager gelegen gebieden opzoeken. Ook beren schijnen deze kant op te kunnen komen. Later op de avond werd het gehuil niet minder en hadden we zelfs het idee dat het dichterbij kwam. Met enige spanning kropen we onze warme, dikke dekentjes. En toch bleven we regelmatig wakker worden van het gehuil van de wolven.

Om vier uur vannacht was het bal! Vanuit een aantal plekken rondom onze ger hoorden we nu heel dichtbij dat beangstigende gehuil. Er liepen nu meerdere wolven rond onze ger. Naar schatting op slecht meters bij ons vandaan. En nu begrijpen we ook waarom er zoveel honden op het terrein lopen. Binnen no-time waren de honden ook in beweging. Als we al niet wakker waren, werden we nu helemaal gewekt door het geblaf van de honden. En er brak een hoorbaar fel gevecht uit dat toch wel een paar minuten aanhield. Wat een commotie! Hoewel we vecht veilig liggen in deze tent, was dit toch wel een wild tafereel in de nacht. Maar eehhh, Evert, heb je dit niet gedroomd? Nee zeker niet! Zojuist ben ik buiten geweest en heb de sporen van de wolven en de honden kunnen nalopen. Echt, op enkele meters van de tent kunnen we zien dat die sporen bij elkaar zijn gekomen. En dat niet eens op een plek, maar drie plekken tegelijk de wolven zijn aangevallen. Dat werd later op de ochtend ook bevestigd door het Mongoolse gezin waar wij sliepen.

Slapen in Mongolië? We begrijpen nu de betekenis van een ‘Wilde Nacht!’ Oh ja, nu ga ik even een plasje doen, m’n blaas is echt overvol en de kust is nu eindelijk wel veilig!