Verslaafd aan internet?

Gisteravond zijn we na 1.800 kilometer treinen in Yekaterinburg aangekomen. Een stad waar over het algemeen zeer weinig toeristen komen. Af en toe een backpacker, die vindt dat zes dagen reizen van Moskou naar Peking wel heel erg lang duurt. Niet alleen vanwege het verblijf in de coupe maar ook omdat zo’n toerist helemaal geen beschikking heeft tot de wereldwijde digitale portal. Gaat zo’n toerist dan een stad bezoeken omdat hij de stad zo interessant vindt? Of stapt hij er 24 uur uit omdat hij z’n data wil of moet bijwerken?

Voor ons is het bezoek aan Yekaterinburg een beetje van beiden. Historisch gezien is in deze stad de definitieve ondergang van de Romanovs bezegeld. Dat is daarom wel een bezoek waard. We hebben ons een klein beetje ingelezen in de geschiedenis van de tsaren, vandaar. Daarover later meer. Maar als je 30 uur al geen data hebt kunnen zien, of geen contact hebt kunnen maken, tja . . .

Aangekomen op het station was de zoektocht naar het hotel niet zo lastig. Maar eenmaal in het appartement bleek de zoektocht naar internet wel een hele lastige. Na een klein half uurtje prutsen op onze telefoons hadden we dus geen internet-toegang. Wifi deed het hier niet. Een gang naar McDonalds was noodzakelijkerwijs ons eerste uitje. Wereldwijd is dit de plek voor backpackers om met gratis wifi contact te maken met het buitenland. Patatje dus en proberen of we free-wifi hadden. No way. Is hier alleen mogelijk met een Russische telefoonkaart in je telefoon. Maar in Moskou dan? Daar hadden we toch wel verbinding? Tja, Moskou is een aparte staat in Rusland, vertelde ons iemand, met een bekoelde ondertoon. Vanochtend hebben Milou en ik daarom allebei bij een telefoonwinkel vlak bij het station en simkaart in onze telefoon laten plaatsen. Met onbeperkte internettoegang.

Als je mij een paar weken geleden had gevraagd: “Zou jij ooit een Russische Sim-kaart in je telefoon laten plaatsen?” Had ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geroepen: No Way!

Verslaafd aan internet?

De eerste 30 uur in de trein

Moskou ligt achter ons. Een mooie stad, waar Milou en ik van hebben genoten. Modern, levendig, alles goed bereikbaar. En de mensen? De gelaatsuitdrukking van de Russen is over het algemeen wat nors. Weinig of geen lach op het gezicht. En benaderbaar? Wel als ze een woordje Engels spreken. Dat is in Moskou zeker het geval. Nu we al bijna 24 uur in de trein zitten, wordt het, naarmate de afstand vordert, voor ons lastiger om ons in het Engels verstaanbaar te maken. Maar het lukt nog steeds. De bekende handen en voeten doen hun werk. Maar de Russen zijn qua inborst zeker vriendelijk.

Gistermiddag zijn we in Moskou opgestapt. Het Yarovlavsky station in een van de drie stations op een plein, waarvandaan veel langeafstandstreinen vertrekken. Zo ook de Trans Mongolië expres naar Peking. Ruim op tijd gaf het vertrekbord aan dat we konden instappen. De informatie op de stations is zeer goed te volgen, veel aanduidingen in het Engels. We waren ook erg vroeg in het station, omdat we hadden verwacht dat we wat tijd zouden verliezen met ‘dwalen en zoeken’. Dat was achteraf niet nodig geweest. Een felle hagelbui hebben we gebruikt om eerst nog maar een sterke kop koffie te nuttigen. Even de bui afwachten in een barretje waar we uitzicht hadden over het instapperron. Het instappen gebeurde op een ‘open’ perron, zonder afdak. En hoewel onze backpacks wel regenbestendig zijn, hebben wij zelf aanzienlijk meer last van de regen.

Een uiterst vriendelijke provodnik, Irina, hielp ons aan boord en vertelde ons, met behulp van een vertaal-app op haar telefoon, wat we allemaal konden verwachten. De provodnik in de Russische treinen zorgen voor de veiligheid, houden het treinstel waar ze verantwoordelijk zijn schoon en zorgen elke keer bij het vertrek van het station voor een veiligheidssignaal. Zij bracht ons het linnengoed, de dekens en de matrassen lagen al klaar. In een flinke coupe hebben we alle ruimte, omdat we de bovenste bedden naar boven hebben opgeklapt. De dekens en kussens komen zeer goed van pas. Milou was vroeger al een ‘molletje’, helemaal verscholen onder haar dekbedje. In deze coupe is het niet anders. Een ‘flashback’ . . .

Inmiddels zitten we bijna 24 uur in onze coupe en hebben we ruim 1.200 kilometer afgelegd van de in totaal bijna 8.000. Ook hebben we alweer twee tijdzones gepasseerd, vannacht en zojuist weer eentje. Hier is het nu half twaalf, thuis pas 9.30 uur. We zij nu op weg naar Perm en vervolgens naar Yekaterinburg, vlak voorbij de Oeral. Het Aziatische deel van Rusland.

Het landschap is nog redelijk vlak. Dat zal straks nog wel veranderen als we richting de Oeral rijden. En we zien veel, heel veel berkenbossen. We zien hier ook dat de herfst heel voorzichtig haar intrede doet. De bossen kleuren nu al voorzichtig van groen naar geel en rood. De kleuren zijn, als de zon er eenmaal op staat, prachtig. Maar overwegend is het hier grijs met af en toe een buitje.

We hebben inmiddels 21 stops gehad. Alles stipt volgens het reisschema. De meesten stops zijn slechts van korte duur, twee minuten. Dan kunnen we er niet uit. De provodnik blijft dan in de deuropening staan. En wijst op haar horloge en mompelt ‘two minut’ met haar twee vingers omhoog . . . Maar bij een aantal stations kunnen we soms wel een half uur naar buiten. Dat is alleen bij de grote steden. Frisse neus halen, benen strekken en iets lekkers kopen voor onderweg. Er wordt hier veel etenswaar aangeboden langs de perrons. Vooral in de dun bevolkte gebieden ‘leuren’ mensen met voedsel. Vers eten en fruit is prima te doen, maar brood . . . . Daarvoor moet je wel over een hele sterke maag beschikken. Russen zijn geen koekenbakkers! Vannacht hebben we de eerste nacht in de trein doorgebracht. Dat ging redelijk. Milou en ik hebben redelijk geslapen. Wel regelmatig wakker geworden omdat de trein ook ’s nachts diverse stations aan heeft gedaan. Het stoppen en optrekken hield ons regelmatig uit de slaap. Maar over het algemeen, niet te klagen.

En waar ik erg blij van ben geworden is het luisteren naar de podcasts die ik vorige week nog heb kunnen downloaden, met dank aan Daniel en Milou, die deze tip gaven. In Yekaterinburg hoop ik vanavond nog een paar podcasts te kunnen scoren. En Milou? Die heeft giga veel filmpjes op haar telefoon staan. Zo zijn we bezig aan een paar lekkere rustige vakantiedagen in de trein, onderweg naar Beijing.

Oh ja, als we thuis zijn, zullen we een ding zeker heel erg waarderen: onze sanitaire voorzieningen! Nu even ademhalen, doorbijten, komt alles weer goed!

Een paar dagen Moskou(d)

Als we kijken wat onze trip naar Moskou kenmerkt, dan zijn het de felle buien, regen en hagel, afgewisseld met ook weer felle opklaringen. En dan vooral die snijdende wind erbij. Op het rode plein gaf dat ´s avonds een gevoelstemperatuur van onder het vriespunt. Brrrr, hadden we niet op gehoopt, hoewel we er wel op waren gekleed. Hoewel we wel wisten dat het zou gaan regenen, overviel de plotselinge kou ons wel. Is ook niet gek na een warme zomer. En vooral Milou die vorige winter in Azië heeft gezeten, kwam deze kou wel extra hard aan. Tussendoor even opwarmen met een kop koffie en weer verder.

Maar dat ieder nadeel ook z´n voordeel heeft werd ons ook wel snel duidelijk. Want Moskou heeft een werkelijk fantastische Metronetwerk, dat zijn weerga in de wereld niet kent. Niet voor niets hebben we de eerste dag dan voor een heel groot deel onder de grond doorgebracht. Was ook absoluut niet zo erg. Ten eerste omdat de temperatuur hier aanmerkelijk hoger lag dan boven de grond. En ten tweede dat Moskou gezegend is met werkelijk fantastische metrostations.

Zaterdag kochten we bij aankomst twee passen die drie dagen geldig zijn. Voor € 6 per persoon kunnen we daarmee drie dagen lang onbeperkt gebruik maken van het openbaar vervoer. En wat een immense logistieke planning. Niet een keer hebben we langer dan twee minuten gewacht op een rijdende metro. En meestal hadden we zelfs geen tijd om op het perron stil te staan.

We hadden al over de ondergrondse wereld gelezen op internet. Maar in het echt was het zeker niet minder. Mozaïeken, schilderijen, bronzen beelden, kroonluchters, teveel om op te noemen. Het was ook niet erg moeilijk om zo lang onder te grond te vertoeven. Milou had wat moeite met de enorm diepe roltrappen. Die waren echt giga! Wel eens gehoord van hoogtevrees op een roltrap? Hier is dat mogelijk!

En toch moet je weer een keer naar boven. Via het Metrostation Teatralnaya kom je bij de Opstandelingenpoort. Als je hier doorheen kijkt, zie je in de verte de Sint Basiliuskathedraal al. Een beetje Disney-achtig gebouw. We hebben het geluk gehad dat de kathedraal op maandag open was. En ook het geluk dat in de kathedraal een vijf stemmig mannenkoor zong. Wat een stemmen en wat een akoestiek. De kers op de taart!

En  natuurlijk zijn we ook binnen de muren van het Kremlin geweest, een kijkje binnen het politieke machtscentrum van een wereldstaat. Gelukkig merken gewone stervelingen niets van een koude oorlog. De afsluiting van drie dagen Moskou komt morgen. Inpakken en op weg naar het treinstation Yaroslavsky. Daar vertrekken we rond twee uur in de middag. Op weg naar onze eerste stop na de Oeral, Yekaterinburg. Gaan we daar weer verder met de blog. Oh ja, de eerste foto’s staan al op evertfeenstraopreis.com

Tot over een paar dagen!

Paardrijden hoort ook bij de voorbereiding

Tja, ga je naar Mongolië, moet je daar natuurlijk wel paardrijden, toch? Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Vooral als je nooit eerder op een paard hebt gereden. Nou ja, wel eens een heel klein stukje, op het meest makke paard van de stal. Maar een paar uur achter elkaar. . . Door een nationaal park. . . Daar wil je je natuurlijk niet concentreren op je houding, of je het paard wel goed berijdt en dat je niet de hele tijd naar de juiste greep van de teugels staart. Marjan kwam op het geweldige idee om voor m’n verjaardag een paardrijles cadeau te doen. Voelen of het goed voelt. Kijken of de juiste houding er is. En achteraf ook voelen of de spierpijn niet meedogenloos gaat toeslaan. Op een mooie warme vrijdagmiddag laat, zijn Marjan, Milou en ik naar de manege in Laren gereden. Voor onze proefles. Want Milou gaat uiteraard ook mee de bak in.

Wat een lieve paarden hadden ze bij de manege voor ons uitgezocht. Dat het zo eenvoudig ging hadden Milou en ik het ons niet ingebeeld. Maar ook alle lof voor de begeleidster in de manege, die er echt alles aan heeft gedaan om ons in een half uur het idee te geven dat we volleerde ruiters zijn. Nou, daar zullen de Mongolen ongetwijfeld anders tegenaan kijken. Helemaal als zij ons op de rug van hun paarden zien manoeuvreren. De tranen zullen ze zeker in de ogen springen. Van ’t lachen! Maar ach, we gaan ’t toch maar mooi doen. En die spierpijn? Geen last van gehad. Toch lekker meegenomen!

Alle voorbereidingen op papier klaar?

Eigenlijk begint het er al aardig op te lijken. De treintickets geboekt, hostels geboekt, de vluchten en de treinkaartjes zijn geregeld en de paspoorten met de visa voor Rusland, Mongolië en China zijn inmiddels ook binnen.

Dat betekent dat al het papierwerk inmiddels wel okey is. Nu de inpaklijsten voor de backpack nog checken. En dan inpakken en wegwezen! Het lijkt nog zo ver weg, maar als alle reispapieren binnen zijn, zal het wel erg snel gaan!

Niets vergeten?

Welkom op onze Reisblog!

Hallo en welkom op onze reisblog!

Het was zo’n vijftien jaar geleden dat ik voor het eerst hoorde over ‘een treinreis naar het oosten’. Met een eindbestemming China of zelfs het verste deel van Rusland, Vladivostok. Een lange reis met de trein, tussen de meest uiteenlopende culturen in het oostelijke deel van Azië. Er zijn meerdere opties maar eentje sprong eruit, de reis door Mongolië. Een avontuurlijke reis over de Oeral, langs uitgestrekte berkenbossen in het Aziatische deel van Rusland, langs het Baikalmeer, over de steppes van Mongolië, door de Gobi-woestijn richting Beijing, het eindpunt van deze treinreis. Een reis die ruim 127 uur duurt, bijna 8.000 kilometer spoorrails heeft en volgens de beschrijvingen de meest panoramische uitzichten heeft. Een een reis door zes tijdzones waarbij je in de trein en op de stations de meest uiteenlopende mensen gaat ontmoeten. Een ieder met zijn of haar eigen bestemming of doel.

Voor sommigen de ultieme droomreis, voor anderen een afschrikwekkende lange trip. Welhaast niet voor niets noemen de Russen die westerlingen ‘reis-idioten’. Deze Transmongolië-express heet bij veel Russen dan ook een ‘gevangenis op wielen’. Als je zoiets van Russische kennissen hoort, dan haak je al af bij het het minste greintje twijfel . . .

En toch, als je je daar overheen kunt tillen, blijft het een bijzondere droom. Zo’n spectaculaire reis maken. Dat het er nog van zou komen was toch ook wel een droom die misschien nooit uit zou komen. Eigenlijk wacht je jaren tot een moment zich aandient. Komt ’t wel of komt ’t niet . . .

En dat moment dient zich over een paar weken aan. Op 21 september vertrek ik met Milou, die ook wel van reizen houdt. In drie weken van Moskou naar Peking over land en door de lucht weer terug naar huis. De voorbereidingen zijn in volle gang. De reis is geboekt bij Treinreiswinkel.nl Ook de vliegtickets zijn binnen. Omdat we vroeg boekten, hebben we bij KLM goede zaken kunnen doen. Minder gemakkelijk was het regelen van de visa. Het Russische stempel staat erin, het Mongoolse inmiddels ook.

Het Chinese visum blijkt een onafwendbare bureaucratie. Eenmaal binnen bij het visumbureau in Den Haag werden we niet alleraardigst ontvangen. Heeft u een afspraak? Nee? Helaas, dan kunnen wij u niet helpen. En vervolgens verlieten wij, na enig tegensputteren, een volledig lege zaal. Zelfs ons aandringen om de ‘manager’ te spreken was tegen dovemansoren gericht. Acht loketten, vijf daarvan bezet met Chinese jonge dames die ons werkeloos nakeken en uitzwaaiden. Onze eerste kennismaking met de bureaucratie. Ze hadden toch wel ‘iets’ voor ons kunnen betekenen? Toen de pasfoto’s. Geen witte achtergrond? Helaas . . . Niet het juiste formaat? Helaas . . . Naar het schijnt zijn nu alle formaliteiten op papier in orde en hopen we eind augustus alle visa in orde te hebben.

Nou, we houden jullie op de hoogte!

Oh ja, en leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Evert en Milou